KUNSTROUTE 2022

Verhalen in de Kunst:

Wat kan er nou eigenlijk gebeuren/kunstroute

 

 

2000

In dat jaar maakte ik als beginnend kunstenaar voor het eerst kennis met een kunstroute. Ik was sprakeloos, nog nooit had ik dit meegemaakt. Ik stond zomaar in verschillende ateliers, sprak met kunstenaars over hun werk. Waanzinnig vond ik het, de kunstenaars met elk hun eigen insteek en inspiratie, allerlei materialen waar ze mee werkte. Wat een inspiratie.

De volgende dag ben ik terug gegaan met mijn academie vriendin en samen vergaapten wij ons aan al dat moois. De plannen rezen, als we dit eens in Bunschoten-Spakenburg konden realiseren.

Maar zoals het soms met plannen en dromen gaat, worden ze ingehaald door de realiteit, gezin en werk namen de tijd en energie in beslag.

Gelukkig kwam er na verloop van tijd ook weer ruimte voor de kunst. Tegelijkertijd werd er ook plaatselijk flink aan de weg getimmerd en richten wij het Cultuur Platform Bunschoten-Spakenburg op, met een kunstroute hoog op het verlanglijstje.

 

​

2012

De eerste kunstroute was een feit. Onze droom kwam uit, natuurlijk deden mijn academie vriendin en ik mee. Ik noemde het mijn oogstfeest. Onze woonkamer werd leeg gehaald en vol gezet met kunstwerken van mij en van de cursisten, we gaven workshops, demonstraties en cursisten waren aan het werk, kinderen bleven om te tekenen of om met steentjes te werken. Drukke gezellige dagen met echte ontmoetingen, verhalen over mijn passie, inspireren en geïnspireerd worden. In mijn enthousiasme vertelde ik aan wie het maar horen wilde, dat ik ieder jaar weer mee zou doen. Ik zou daar niets en niemand tussen laten komen. De kunstroute stond vanaf dat moment vast in de agenda.

Noem het naïef of iets te enthousiast, maar ik kon gewoon niet bedenken dat er iets zou zijn, waarvoor ik dit feest liet schieten.

De opvolgende jaren gingen fantastisch, steeds meer mensen wisten de weg naar het atelier te vinden, cursisten, vrienden en familie hielpen. Ieder jaar was weer anders, maar steeds was het weer een oergezellig feest, waar we met elkaar naar uitkeken.

​

​

2016

In juni van dat jaar deed er plotseling een crisis voor, waarvoor ik direct en fulltime op de zaak van mijn man moest zijn. Geen tijd voor de kunst, geen tijd voor de voorbereidingen van de kunstroute en zelfs geen tijd voor de kunstroute zelf. “Zomaar was er wat tussen gekomen”. Ik hield mijzelf voor:“ Goed voor één jaar dan”. Het jaar daarop zou het een dubbel zo groot feest worden.

 

​

2017

Ook dat jaar liep niet geheel volgens plan. Mijn man werd ziek en dat had zoveel inpakt, dat deelname aan de kunstroute niet eens in mijn gedachte opkwam. Gelaten liet ik het over mij heen komen, het was wat het was.

​

​

2018

Wij wilden echt weer meedoen, mijn cursisten en ik deden mee in de hal van het gemeente huis. Dagen van voorbereiding, met elkaar toverden wij de hal om tot een prachtige galerie. We genoten met volle teugen van de ontmoetingen, zoveel mensen, zoveel mooie gesprekken. Veel plezier hadden wij ook met de andere exposanten in het gemeentehuis. Het leek of we de verloren jaren in wilde halen. Als klap op de vuurpijl werd Henk 3e bij de publieksprijs. Wij wilden meer, volgend jaar zeker weer.

 

 

2019

Op 12 juli krijgt mijn jongste broer de diagnose uitgezaaide longkanker, hij heeft nog maar kort te leven, ga maar regelen wat geregeld moet worden. Dan is het stil, onze wereld staat stil. Buiten draait alles op volle toeren, alle voorbereidingen voor de kunstroute gaan door, maar ik meld ons af. In augustus regelen wij zijn begrafenis. Er is geen ruimte voor iets anders dan dit afscheid. Zes weken later nemen we nogmaals afscheid van een broer.

Het leven gaat door zo goed en kwaad als het gaat. Wanneer ik in November 2019 in het gemeentehuis een expositie houd, is het gevoel anders. Het enthousiasme is ingetogen. Toch genieten we van de expo, de mooie reacties en van de gesprekken die het oplevert. Nog onwetend van wat een paar maanden later over de wereld raast.

 

​

2020

Wordt beheerst door één woord “Corona”, wat we eerst nog als zonnig biertje zien, wordt een pandemie die wij nog nooit gekend hebben. Al worden de corona beperkingen in de zomer wat versoepeld, de kunstroute kan niet op de normale manier doorgaan en wordt veranderd in “kunst achter het glas”. Wij plaatsen twee kunst objecten bij Velten Mode in de etalage, maar we missen de ontmoetingen en de enthousiaste gesprekken. Het is een uitgeklede versie, al staan de kunstwerken in een “kledingzaak”.

​

​

2021
Wat was het spannend, voor het eerst op de nieuwe locatie, in de prachtige Eempolder aan de
Fokjesweg 20. Weten de mensen ons te vinden? De verf was amper droog. Maar de kunstwerken
werden er neergezet en de foto’s van Nadia hingen te schitteren, de sieraden van Ineke lagen te
pronken, Wim en zijn staal waren aanwezig en Angeline fleurde de boel op met bloemen. De oude
koeienstal was veranderd in een heuse galerie. De mensen kwamen en genoten. Wij genoten van de
ontmoetingen en van de gesprekken.

​

2022
16 en 17 september staat de nieuwe kunstroute weer in de agenda. De cursisten hebben inmiddels
weer mooi werk gemaakt, wat u kunt bewonderen. Nadia is weer aan het experimenteren met haar
foto’s volg haar ontwikkelingen. Ook staan er weer beelden van mij.
We gaan stringers van glas maken, laten zien hoe glas in lood verwerkt word. Er wordt
gebeeldhouwd en geboetseerd. Natuurlijk staat de koffie klaar en staan wij in de startblokken voor
een mooie ontmoeting. We hopen u weer te mogen ontmoeten.

 

 

 

Marion Schaap

ART2.0 | FOKJESWEG 20 | SPAKENBURG